Een stralende lentezon en drommen toeristen – veel koppels in de aanloop naar Valentijnsdag. Daar worstelde ik me vandaag doorheen op weg naar een bezoek van leden van de commissie Economische Zaken aan Parijs. Wat een heerlijke stad is het toch, dacht zelfs ik, toen ik me er een weg doorheen baande.
Halverwege, voor het justitiepaleis, botste ik op een demonstratie tegen de hervormingen op de arbeidsmarkt die President Macron probeert door te voeren. De stemming sloeg pas echt om toen de eerste drie economische experts het woord namen tijdens onze bijeenkomst. Met Frankrijk gaat het goed was de boodschap, over hervormingen werd weinig gesproken, over Europese oplossingen des te meer.
Natuurlijk wil ik op een stralende dag als vandaag de stemming niet verpesten. Maar juist als de zon schijnt moet je je voorbereiden op slechtere dagen. Dat geldt voor de EU maar het geldt vooral en op kortere termijn ook voor de lidstaten zelf – alle lidstaten maar eerst en vooral toch Italië en Frankrijk. De Europese Commissie wijst er terecht op dat het Franse economische herstel vooral meesurft op de wereldwijde positieve golf. Wat als die golf weer naar beneden gaat. Dan zullen de landen met de hoogste overheidsuitgaven en de minst voorbereide arbeidsmarkt als eerste geraakt worden. Het is dus van het grootste belang de overheidsuitgaven in balans te krijgen en onderwijs en arbeidsmarkt te hervormen.
Daarover tot nu toe weinig detail. Indien de werkloosheid in Frankrijk harder stijgt dan elders willen de Franse experts, gesteund door de socialistische fractie in het Europees Parlement, Europese transfers om hun investeringen in economisch slechte tijden overeind te houden. Zo lust ik er nog wel een. Door niet te hervormen wordt je land harder geraakt en dat moet dan door anderen verzacht worden? Daar zal het Noorden van Europa weinig trek in hebben.
Nu de eerste verliefdheid in President Macron lijkt weg te ebben, komt het erop aan of hij kan leveren. Of hij – in tegenstelling tot eerdere Presidenten – in staat is zelf te hervormen voordat hij naar Europa kijkt. Of het zachte Frankrijk ook in staat is hard te zijn voor zichzelf. Pas als Frankrijk bereid is aan zichzelf te werken kan de liefde met Duitsland, en tussen Noord en Zuid, weer groeien. Valentijnsdag lijkt me een goed moment om daarmee te beginnen.
